http:// ogniskomisyjneradomsko.hpu.pl/news.php

 

 Ognisko Misyjne istniejące w naszej parafii Św. Lamberta w Radomsku

działa w ramach Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci

– dzięki temu – jesteśmy małymi misjonarzami Pana Jezusa.

Poprzez modlitwę i konkretne działania na rzecz misji pomagamy naszym rówieśnikom w krajach misyjnych poznawać Pana Jezusa i dzielić się z nimi skarbem wiary w Zbawiciela świata.

 

Każdy może zostać małym misjonarzem Pana Jezusa – wystarczy tylko chcieć !!!

 

Chcąc zostać małym misjonarzem i pomóc swoim rówieśnikom w krajach misyjnych poznać Pana Jezusa, musisz każdego dnia podejmować – na miarę swoich możliwości – trud modlitwy, ofiary
i wyrzeczenia oraz uczestniczyć w działalności Ogniska Misyjnego PDMD

 

Jako mali misjonarze Pana Jezusa poprzez udział w Ognisku Misyjnym pragniemy rozpalać w sercach naszych rówieśników zapał misyjny, by wszyscy zaangażowali się w dzieło ewangelizacji świata.

Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci

ma na celu

wychowanie dzieci w duchu misyjnym od ich najmłodszych lat.

Stara się ono budzić i rozwijać w nich świadomość misyjną:

uczy dzielić się skarbami wiary i środkami materialnymi

z dziećmi pod tym względem uboższymi w świecie.

*    *    *    *    * 

Członkowie PDMD

Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci jest stowarzyszeniem dzieci, które na mocy chrztu są pełnoprawnymi członkami i mają w Kościele własną organizację na prawach papieskich. 

Dziecko należące do PDMD:

1. Codziennie modli się za dzieci z krajów misyjnych i za misjonarzy, którzy głoszą Dobrą Nowinę.

2. Ofiaruje w intencji misji swoje cierpienia, smutki, wyrzeczenia, radości
i dobre uczynki.

3. Co miesiąc przeznacza ze swoich oszczędności drobny grosz dla dzieci
w krajach misyjnych. 

Cele PDMD:

¨     Objawienie światu miłości Jezusa Chrystusa

¨     Kształtowanie katolickiej postawy wiary

¨     Przedstawianie w modlitwie miłującemu Bogu problemów dzieci
w krajach misyjnych

¨     Budzenie ducha powszechnego braterstwa

¨     Rozwijanie ducha wrażliwości ludzkiej

¨     Kształtowanie misyjnej świadomości i odpowiedzialności za misyjną działalność Kościoła

¨     Rozwijanie u dzieci świadomości potrzeb i problemów innych dzieci

¨     Ukazywanie, że przez miłość i solidarność, konkretną działalność dzieci też mogą pomagać innym dzieciom.

 

PROGRAM DZIEŁA

Dzieci, organizują się w grupach, przyjmują nazwy kontynentów świata (Afryka, Ameryka, Azja, Oceania, Europa) i podejmują nakreślony przez Założyciela Dzieła program duchowej i materialnej pomocy dzieciom w krajach misyjnych.

>>Program duchowej pomocy<<

Ø     codzienna modlitwa – jedno „Zdrowaś Maryjo”. Modlitwa zajmuje pierwszorzędne miejsce. Nadaje ona sens i skuteczność innym formom działalności np. pomocy materialnej. 

Ø     osobiste wyrzeczenia – ofiarowanie trudu, cierpienia, dobrych uczynków za dzieci w krajach misyjnych. Aby dziecko było zdolne do ofiarowania swojego cierpienia za innych, winno sobie uświadomić, że miliony jego rówieśników na świecie cierpi jeszcze bardziej.

 

>>Program materialnej pomocy<<

v    dzieci przeznaczają ze swojego kieszonkowego w tygodniu równowartość jednego cukierka i ofiarują te grosze dla dzieci, swoich rówieśników
w krajach misyjnych.

v    dzieci dzielą się tym co otrzymują w prezencie, z okazji I Komunii św. przygotowują koperty z ofiarą pieniężną dla dzieci w krajach misyjnych.

v    dzieci podejmują różne własne inicjatywy zdobywania pieniędzy na cel PDMD – festyn misyjny, loterię fantową, itp.

v    dzieci zbierają dla dzieci w krajach misyjnych ofiary od dorosłych kolędując dla misji w okresie Bożego Narodzenia – Kolędnicy Misyjni.

*      *      *

        >>Uprzywilejowany czas dla działalności PDMD<<

1.     Światowy Dzień Misyjny Dzieci – obchodzony w Polsce 6 stycznia;

2. Tydzień Misyjny, rozpoczynający się co roku w przedostatnią niedzielę października;

3. Okres Bożego Narodzenia – Kolędowanie Misyjne;

4. Okres Adwentu i Wielkiego Postu – wyrzeczenia (ofiary z cierpienia i dobre uczynki) dla dzieci w krajach misyjnych;

5. Biały Tydzień z okazji I Komunii św. – modlitwa i pomoc materialna;

6. I Piątki Miesiąca;

7. Diecezjalne i krajowe spotkania, kongresy.

………………………………………………………………………………………………………………. 

HISTORIA

PAPIESKIEGO DZIEŁA MISYJNEGO DZIECI

 

W XIX wieku misjonarze pracujący w Chinach prosili o pomoc dla opuszczonych
i umierających tam dzieci.
To wołanie w szczególny sposób poruszyło serce francuskiego biskupa
Karola de Forbina-Jansona.

ROK 1843 – FRANCJA

W roku 1843 francuski biskup Karol de Forbin-Janson, poruszony tragedią milionów chińskich dzieci, które z głodu i niedożywienia umierały bez chrztu św. na ulicach Chin, zaproponował dzieciom z Paryża, by pomogły swoim rówieśnikom i odmawiały codziennie jedno „Zdrowaś Maryjo” oraz składały
na ofiarę jedną monetę w miesiącu. Tak wyglądał początek Dzieła Świętego Dziecięctwa Pana Jezusa, nazwanego później Dziełem Dziecięctwa Misyjnego,
a dziś

Papieskim Dziełem Misyjnym Dzieci.

W krótkim czasie ta inicjatywa misyjna, polegająca na niesieniu pomocy materialnej i duchowej, rozszerzyła się na inne diecezje, a wkrótce wyszła poza granice Francji i rozprzestrzeniła się w innych krajach.

Powstałe Dzieło biskup powierzył opiece Dzieciątka Jezus.

Rok 1922 – WATYKAN

W roku 1922 papież Pius XI nadał Dziełu Świętego Dziecięctwa tytuł „papieskie”
i uczynił je Papieskim Dziełem Misyjnym Dzieci (PDMD). Polecił również rozwijać
je we wszystkich Kościołach lokalnych na całym świecie.

 

ROK 1858 – POLSKA

Idee Dzieła Świętego Dziecięctwa trafiły w roku 1858 do Polski. Najpierw
do Krakowa, a stąd w inne regiony kraju.

Sytuacja naszego kraju była wówczas bardzo trudna, ponieważ Polska znajdowała się w niewoli. Mimo to tysiące polskich dzieci spieszyły z pomocą swoim małym braciom i siostrom z dalekich krajów
Azji, Afryki, Ameryki i Oceanii.

Początkowo to Dzieło prowadziły siostry szarytki z Krakowa. Piętnaście lat później kierownictwo przejęli Księża Misjonarze św. Wincentego a Paulo.

W roku 1927 Dzieło istniało w 18 polskich diecezjach. Liczyło ok. 300 tys. członków. Jego działalność przerwała II wojna światowa, a została wznowiona dopiero na początku lat siedemdziesiątych XX wieku.

Obecnie Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci

istnieje w 114 krajach świata

*      *      *

Pierwsze dzieci chińskie, które doznały pomocy dzięki „małym misjonarzom”, zostały nauczycielami, katechistami, lekarzami i kapłanami. Dar chrztu stał się światłem dla nich oraz dla ich rodzin.

Z ofiar dzieci należących do Dzieła Świętego Dziecięctwa zaczęły w Chinach powstawać sierocińce misyjne. Do jednego z nich trafił m.in. Pin Tchen [Czen], który na chrzcie św. przyjął imię Paweł.

Kilkanaście lat później Paweł Tchen dał największe świadectwo swej wiary – oddał życie za Pana Jezusa. Jan Paweł II w roku 2000 włączył go do grona świętych.

PDMD dzisiaj

Biskup Karol de Forbin-Janson założył Dzieło Świętego Dziecięctwa, aby „ratować dzieci przez dzieci”. Od tamtej pory minęło ponad 150 lat. Jednak przez ten czas sytuacja milionów dzieci w wielu regionach świata niewiele się zmieniła. Nadal umierają z głodu, nie chodzą do szkoły, ale przede wszystkim nie znają Pana Jezusa.

………………………………………………………………………………………………………… 

BISKUP KAROL de FORBIN-JANSON

Wołanie misjonarzy Dalekiego Wschodu wywołało głęboki oddźwięk w sercu żyjącego w latach 1785-1844 francuskiego bpa Karola de Forbin-Jansona, który
w siedem lat po mianowaniu (w 1823 r.) biskupem Nancy musiał ze względów politycznych opuścić swoją diecezję. Udał się on wtedy do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował jako misjonarz, a następnie starał się przedostać do Chin, jednakże projekt ten nie doszedł do skutku.

Widząc jak wiele dzieci jest skazanych na śmieć głodową i że dzieci te pozostają bez chrztu, Biskup Janson – po rozmowach w 1842 r. z Pauliną Jaricot, założycielką Dzieła Rozkrzewiania Wiary – zwrócił się z szerokim apelem do dzieci, aby włączyły się w ratowanie swoich zagrożonych rówieśników.
Tak w 1843 r. daje on początek dziecięcej sekcji Rozkrzewiania Wiary. Ten dziecięcy udział w Dziele Rozkrzewiania Wiary zapoczątkowuje Święte Dziecięctwo, nazwane później Dziełem Świętego Dziecięctwa Misyjnego.

Dzieci chrześcijańskie przez swoją codzienną modlitwę i miesięczne, zwykle groszowe ofiary zobowiązywały się do niesienia pomocy dzieciom w krajach misyjnych. Tak zaistniało w Kościele nowe stowarzyszenie dziecięce o wymiarze światowym. Jedną z pierwszych jego członkiń była Paulina Jaricot, której system dziesiątkowy, zastosowany w Dziele Rozkrzewiania Wiary, został tu zastąpiony „dwunastkami”. System „dwunastek” został przyjęty z uwagi na fakt, że Patronem Dzieła jest Dziecię Jezus, a Jezus kończy swoje dzieciństwo w wieku lat 12, gdy wybrał się z Maryją i Józefem do świątyni. Analogicznie więc do dziesiętnego systemu rozszerzania się PDRW w Dziele Dzieci „oddziały” (12 dzieci) i „dywizje” (114 dzieci) mnożą się dwunastkami. Taka pokojowa Jezusowa armia dzieci z pewnością przyczynia się w sposób szczególny do zwycięstwa Królestwa Bożego w świecie, w przeciwieństwie do organizowanych w zamierzchłych wiekach historii szalonych i tragicznych w skutkach pomysłów wypraw krzyżowych dzieci.

Gorliwy francuski Biskup zmobilizował więc armię niezwykłą. Powstało dzieło małe i pokorne… Jednakże szybko stanie się ono „potężne” i zadziwi świat. Dorośli początkowo patrzyli na tę inicjatywę sceptycznie. Czego można oczekiwać od dzieci? Rządzący narodami, dyrektorzy banków, handlu, przemysłu, wielkich instytucji kulturalnych w sposób kategoryczny wyłączają dzieci ze współpracy w realizacji swoich planów. Podobnie patrzyli na dzieci nawet Apostołowie. Stąd też konieczne było, aby pewnego dnia usłyszeli oni stanowcze słowa Pana: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie przeszkadzajcie im” (Łk 18,16).

Parvulus natus est nobis – Dziecię nam się narodziło, powiedzą później o Misyjnym Dziele Dzieci obecni na Soborze Watykańskim I biskupi z Chin, Indii i Japonii. Kiedy zaś Pius XI w swej encyklice Rerum Ecclesiae w sposób wzruszający zaapelował na rzecz apostolstwa misyjnego, na pierwszym miejscu zwrócił się do dzieci – bo „czyż Pan może odmówić czegoś niewinnym dzieciom?”.

Na krótko przed śmiercią Założyciela (w październiku 1844 r.) Dziecięctwo Misyjne istniało już w 65 diecezjach. W roku 1846 działało poza Francją także w Belgii, Austrii, Niemczech, na Węgrzech, we Włoszech i w Szwajcarii. Później w 1847 r. – w Anglii; w 1849 – w Holandii, Irlandii, Hiszpanii i Argentynie; w 1851 – w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Meksyku; w 1853 – w Portugalii, Brazylii i Peru; w 1858 – w Szkocji, Polsce i Grecji; w 1870 – w Australii i Ekwadorze; w 1879 – w Szwecji i Norwegii; w 1887 – w Kolumbii; w 1890 – w Urugwaju… i tak w następnych latach rozpoczynało swoją działalność w coraz to nowych krajach.

Dzieło ratowało miliony. W jednej tylko misji w Chinach (Kiangnan) ochrzczono w latach 1842-1922 ok. 2 miliony dzieci narażonych na utratę życia. Papież Pius XI podniósł je do rangi Dzieła Papieskiego. W encyklice Rerum Ecclesiae napisał: „Jakby z ramienia dzieła Rozkrzewiania Wiary wyrastają dwa inne Dzieła, którymi są: Dziecięctwo Misyjne i Dzieło św. Piotra Apostoła, które, ponieważ są papieskie, we wspomaganiu ich darami i jałmużną powinny mieć pierwszeństwo przed wszystkimi organizacjami o celach partykularnych.”

Mimo że Dzieło było „papieskie” i uprzywilejowane w Kościele powszechnym, jego siedziba wciąż pozostawała w Paryżu. Dopiero w 1980 r. została przeniesiona do Rzymu i odtąd znajduje się w Pałacu Kongregacji Ewangelizacji Narodów, obok sekretariatów generalnych pozostałych Papieskich Dzieł Misyjnych.

…………………………………………………………………………… 

„Świat Misyjny”

dwumiesięcznik dla dzieci, organ prasowy

Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci

Czytając czasopismo „Świat Misyjny” możesz zapoznać się między innymi z:

o       listami misjonarzy

o       postaciami świętych

o       rozważaniami Słowa Bożego

o       trudną sytuacją dzieci w krajach misyjnych

o       Papieską Intencją Misyjną na każdy miesiąc

o       dziećmi należącymi do PDMD w innych parafiach Polski, których łączy wspólna idea misyjnej solidarności i nawiązać z nimi korespondencję

o       rebusami, krzyżówkami,

o  możesz sprawdzić swoje wiadomości i wziąć udział w losowaniu nagród

………………………………………………………………………………………….. 

ŚWIĘTA TERESA Z LISIEUX

(1873 – 1897)

 

        Urodziła się 3 stycznia 1873 r. w Alencon we Francji. Była ostatnim z dziewięciorga dzieci Ludwika i Zofii. Kiedy miała cztery latka, zmarła jej mama. Rodzina przeprowadziła się wówczas do Lisieux.

        Tereska już od wczesnego dzieciństwa chciała zostać misjonarką, ale taką szczególną, bo „do końca świata i na wszystkich kontynentach”, czyli zawsze i wszędzie. Pragnęła przy tym kochać Pana Boga największą miłością i zawsze być blisko Niego.

Mała Tereska, gdy miała 7 lat zapisała się do Dzieła Misyjnego Dzieci. Wspierała misje swoją modlitwą i ofiarą cierpień.

        W wieku 15 lat zapragnęła cała oddać się na służbę Bogu poprzez życie zakonne. Jej marzenia wkrótce się spełniły. Przekraczając bramę klasztoru powiedziała, że chce zostać świętą.

        Siostra Teresa okazywała swoją miłość Panu Jezusowi głównie przez modlitwę. Nosiła w sobie wielkie pragnienie, żeby głosić Go całemu światu. Realizowała je poprzez modlitwę. Stała się misjonarką na kolanach i przez cierpienie w chorobie. Teresa spędziła w klasztorze w Lisieux ponad 9 lat. Umarła na gruźlicę mając zaledwie 24 lata.

W 1925 r. papież Pius XI ogłosił ją świętą, a dwa lata później ogłosił ją, obok św. Franciszka Ksawerego, główną patronką misji katolickich.

 

ŚW. TERESA OD DZIECIĄTKA JEZUS

Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, która nigdy nie upuściła swojego klasztoru w Lisieux, została jedną z największych misjonarek i patronką misji, a wszystko to za sprawą jej modlitwy, którą otaczała nieustannie misjonarzy.

„Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody” to słowa Pana Jezusa, które kieruje do każdego swojego ucznia. Każdy z nas przez sakrament chrztu św. stał się uczniem Pana Jezusa i każdy z nas jest odpowiedzialny za dzieło misyjne Kościoła.

Nie każdy z nas wyjedzie na misje, ale każdy może i powinien włączyć się w dzieło ewangelizacji świata.

Jan Paweł II w przesłaniu do dzieci napisał: „o skuteczności misji decyduje przede wszystkim  modlitwa……. . Kto naprawdę nie posiada nic, może – wraz z cierpieniem z powodu niedostatku – ofiarować swoją modlitwę„

 
 Zapraszamy więc do wspólnej modlitwy w intencji misji i misjonarzy

 

RÓŻANIEC MISYJNY

odznacza się kolorowymi paciorkami; każdy dziesiątek różańca jest w innym kolorze i symbolizuje jeden z kontynentów:

• KOLOR ZIELONY– Afrykę – nawiązuje do zieleni afrykańskich lasów tropikalnych
• KOLOR CZERWONY– Amerykę – podkreśla kolor skóry Indian, rdzennych mieszkańców Ameryki;
• KOLOR BIAŁY – Europę i Ojca Świętego – oznacza kolor skóry Europejczyków;
• KOLOR NIEBIESKI– Oceanię – symbolizuje Ocean Spokojny, na którym rozsiane są rozliczne wyspy;
• KOLOR ŻÓŁTY– Azję – przypomina ludy Azji, najliczniejsze w świecie. 

MODLITWY W INTENCJI 5 KONTYNENTÓW:

AFRYKA

Boże, spojrzyj z miłością na młode Kościoły Afryki i spraw, aby coraz jaśniej widziały, że jesteś jedyną Drogą i Prawdą. Niech dzielą się tym przekonaniem ze swoimi siostrami i braćmi, którzy Cię jeszcze nie spotkali.

 

AMERYKA

Dziewico z Guadalupe, Matko obu Ameryk, wstaw się u Pana, by napełnił głodem świętości cały Lud Boży i wzbudził liczne powołania. Matko Pięknej Miłości, strzeż rodziny, by żyły w zgodzie i błogosław wychowaniu dzieci i młodzieży. 

 

EUROPA

Królowo Apostołów, Matko Jezusa Chrystusa, byłaś z Nim u początków Jego życia i Jego misji. Przygarnij do siebie narody Europy. Ojcze, spraw, by rodziny i społeczeństwa powróciły do swoich chrześcijańskich korzeni. Niech Kościół stanie się na nowo źródłem licznych powołań misyjnych. 

 

OCEANIA

Maryjo, dziękujemy Ci za miłość, którą obdarzasz swych synów i córki w Papui Nowej Gwinei, dziękujemy za macierzyńską troskę o głosicieli Ewangelii Twego Syna w tym kraju. Zanosimy do Ciebie błagania o nowe powołania do kapłaństwa i życia zakonnego. Proś Pana żniwa, by posłał robotników do winnicy swojej. 

 

AZJA

Panie, wybrałeś sobie spośród narodów Azji wielu ludzi gotowych dla Ciebie na wszystko. Spraw, aby świadectwo ich życia wskazywało drogę ku Tobie. Niech Azja szuka Cię żarliwie i podąża za Twoim głosem. Niech ewangeliczne ziarno zapadnie głęboko w świadomości tych ludów i niech przyniesie obfity plon.

*      *      *

MARYJO NIEPOKALANA, PANNO WIERNA, KTÓRA PRZEZ WIARĘ I MIŁOŚĆ STAŁAŚ SIĘ NAJBLIŻSZĄ WSPÓŁPRACOWNICĄ CHRYSTUSA W DZIELE ZBAWIENIA ŚWIATA. OTOCZ MACIERZYŃSKĄ OPIEKĄ MISJONARZY, ABY ŻADNEMU Z NICH NIE ZABRAKŁO WIARY I MIŁOŚCI, NAWET WTEDY, GDY GŁOSZONA PRZEZ NICH EWANGELIA JEST Z TRUDEM PRZYJMOWANA. AMEN.

 

Biorąc udział w Ognisku Misyjnym PDMD realizujemy następujące zadania małego misjonarza:

1. Codziennie modlimy się za rówieśników nie znających Pana Jezusa i za misjonarzy, którzy w dalekich krajach głoszą Dobrą Nowinę; 

2. Ofiarujemy w intencji misji swoje cierpienia, smutki, wyrzeczenia, radości i dobre uczynki;

3. Czytamy czasopisma misyjne;

4. Przygotowujemy nabożeństwa misyjne;

5. Co miesiąc przeznaczamy ze swoich oszczędności drobny grosz dla dzieci w krajach misyjnych;

*     *      *

Poprzez

Modlitwę, Ofiarę,

Służbę i Twórczość

– budujemy MOST braterstwa misyjnego.

Dołącz do nas i TY ! ! !

 

ROCZNY PLAN PRACY OGNISKA MISYJNEGO- tak było…………….. 

1. Październik – Tydzień Misyjny rozpoczynający się Niedzielą Misyjną.

·         przygotowujemy liturgię ( czytania, psalm, modlitwę wiernych i procesję z darami) na Mszy św. w niedzielę.

·         w tygodniu prowadzimy różaniec z rozważaniami misyjnymi. Jednego dnia prowadzi  nasze Ognisko Misyjne PDMD.

2. Adwent – przygotowujemy się do kolędy misyjnej, dobre uczynki i wyrzeczenia ofiarujemy za dzieci w krajach misyjnych; staramy się uczestniczyć w roratach.

3.Boże Narodzenie – Kolęda Misyjna:

¨     Odwiedzamy rodziny w parafii głosząc radosną wieść o narodzeniu Zbawiciela świata, którego jeszcze nie poznały dzieci w krajach misyjnych. Zebrane ofiary przeznaczamy na projekty misyjne wyznaczone co roku przez Ojca Świętego  (budowę szpitali, szkół, przedszkoli, kaplic, itp.).                      

W tym  roku 2012 na dzieci z Wietnamu, a za rok  na Demokratyczną  Republikę Konga i Republikę Konga

¨      Misyjny Dzień Dzieci – 6 stycznia przygotowujemy liturgię i składamy nasze ofiary z kolędowania. W tym dniu  dzielimy się opłatkiem, składamy życzenia, opowiadamy o radościach kolędowania, śpiewamy kolędy. Dzieci otrzymują upominki; jest to dar wdzięczności za podjęty trud kolędowania misyjnego. 

4.Wielki Post – podejmujemy postanowienia dobrych uczynków i wyrzeczenia w intencji dzieci z krajów misyjnych i misjonarzy. W czasie Wielkiego Postu uczestniczymy w drodze krzyżowej,  przygotowujemy misyjną drogę krzyżowa dla dzieci z naszej parafii. Robimy palmy na Niedzielę Palmową.

5. Biały Tydzień – klasy drugie po przyjęciu I Komunii św. modlą się i dzielą swoimi ofiarami z rówieśnikami z krajów misyjnych, którzy jeszcze nie znają Pana Jezusa. W jednym z dni Białego Tygodnia przygotowujemy liturgię Mszy świętej.

*  *  * 

Spotkania formacyjne

– spotykamy się co tydzień w PIĄTEK o godz. 15 ³⁰ w salce katechetycznej; poznajemy kraje misyjne, problemy z którymi borykają się nasi rówieśnicy w krajach misyjnych i poznajemy pracę misjonarzy. Angażujemy się w samodzielne prace na rzecz misji.  

 

MĘCZENNICY NASZYCH CZASÓW

 

O. Zbigniew Strzałkowski      Pochodził z Zawady koło Tarnowa. Urodził się 3 lipca 1958 r. w Tarnowie. Rok po maturze w 1979 r. przywdział habit zakonny ojców franciszkanów konwentualnych. Dnia 8 grudnia 1984 r. złożył wieczyste śluby: posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Kończy studia teologiczne z tytułem magistra, a przyjąwszy święcenia kapłańskie, w dniu 22 czerwca 1986 roku celebruje swą prymicyjną Mszę św. w parafialnym kościele pod wezwaniem św. Marcina w Zawadzie.      Dwa lata po święceniach kapłańskich wyjechał na misje do Peru. Przez kilka miesięcy pracował w Limie – w stolicy kraju, a następnie otrzymał parafię w środkowej części Andów (diecezja Chimbote), w wiosce Pariacoto, leżącej 3600 m. n.p.m. Prowadził pracę duszpasterską, działalność charytatywną i społeczną. Został zamordowany 9 VIII 1991 r. przez terrorystów z ugrupowania Sendero Luminoso (Świetlisty Szlak).  *   *   *      Kleryk Robert Gucwa      Urodził się 24 III 1969 r. w Tarnowie. Po ukończeniu szkoły średniej w Tarnowie Mościcach wstąpił do Stowarzyszenia Misji Afrykańskich. Przygotowywał się do kapłaństwa i posługi misyjnej. Pierwsze lata formacji odbywały się w Polsce, m.in. w Kielcach. Dalszy czas to pobyt poza granicami Polski – Togo, Ghana, Calavi i Bangui. W trakcie swojej formacji i pracy misyjnej w Bangui, w Republice Środkowoafrykańskiej, został zastrzelony dnia 14 XI 1994 r. podczas napadu na misję w Bangui. Kleryk Robert został pochowany na cmentarzu parafialnym w Tarnowie Mościcach. *   *   * Ks. Jan Czuba Urodził się 5 VI 1959 r. w Pilźnie. Po zdaniu matury w 1978 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. W czasie studiów seminaryjnych żywo interesował się sprawami misji. Zasłynął z tego, że wysyłał wielkie ilości paczek i skrzyń do misjonarzy, którzy wówczas bardzo potrzebowali takiej pomocy. Był prezesem kleryckiego koła misyjnego. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 maja 1984 roku w katedrze tarnowskiej z rąk księdza biskupa Jerzego Ablewicza. Po święceniach kapłańskich został mianowany wikariuszem w Bobowej. To była jego jedyna placówka duszpasterska w rodzimej diecezji. Pracował tam od 26 czerwca 1984 roku do 27 lipca 1988 roku.         W roku 1989 wyjechał na misje do Republiki Konga. W Kongu pracował najpierw przez trzy lata w Mindouli, potem w roku 1992 przybył do Loulombo. W 1994 roku został proboszczem w Loulombo i pełnił tę funkcję aż do swojej śmieci. Został zastrzelony 27 października 1998 r. przez rebeliantów na terenie swojej misji. *   *   *  S. Czesława Lorek Urodziła się 5 VI 1938 r. w Biczycach Górnych należących do parafii Trzetrzewina. 11 lutego 1960 r. Czesława wstąpiła do  klasztorze Sióstr Sacre Coeur w Zbylitowskiej Górze. Śluby wieczyste złożyła 26 lipca 1969 r. W sierpniu 1984 r. siostra Czesława wyjechała jako misjonarka do Afryki. Pracowała w Kolle i Kinszasie w Republice Demokratycznej Konga (1984 – 2003) jako katechetka, formatorka dziewcząt i kobiet, opiekunka chorych, odwiedzała więźniów. Zmarła 21 V 2003 r. na skutek pobicia w kościele parafialnym w Kinszasie.